Μια ιστορία αγάπης

Μη χαλάς ο,τι καλλίτερο είχες στη ζωή σου, ήταν η φράση που σε κάθε τοίχο έγραφα.
Να μην το χαλα ποτε, αδερφέ, γιατί την ίδια στιγμή θα το μετανιώσεις και θα είναι πια αργά.
Και τώρα έφτασα στα 29 για να είμαι σ' αυτό το σημείο. Στο σημείο που έλεγα στους άλλους να μη φτάσουν.
Δεν θέλω να δικαιολογήσω τις πράξεις μου. Είναι κάτι που δεν το έκανα ποτε και ούτε θα το κάνω τώρα, όσο κι αν ένα κομμάτι μου ίσως να το θέλει.
Την αγαπούσα παρα πολύ και την αγαπάω ακόμα, η αλήθεια είναι.
Ήταν σε κάθε μου όνειρο η μοναδική πρωταγωνίστρια και τα βραδια ο ύπνος με έπαιρνε κοιτώντας της να κοιμάται. Αδιαφορούσα για το τι έβλεπε, γιατί μου έφτανε να την κοιτάω.
Την φιλούσα στα ματια κι ας λέγανε όλοι πως σήμαινε χωρισμός. Το έκανα από την λατρεία μου που αυτά τα τόσο όμορφα καστανα ματια με κοιτούσαν. Και τώρα πια δεν με κοιτάει, αλλα εγώ συνεχίζω να την φιλάω επειδή το τελευταίο βλέμμα της αντίκρισε εμενα.
Ούτε στην πιο μαύρη μου φαντασία δεν είχα "φτάσει" στο σημείο αυτό και όταν η κατάθλιψη με έκανε να χάνομαι σε αυτή δεν σκέφτηκα το σημείο μηδέν. Όχι, αυτό που βρίσκομαι τώρα που γράφω τα λόγια αυτά, αλλα σε αυτό που με έφερε εκείνη λίγες ώρες πριν. Τότε που την είδα να φλερτάρει με εκείνον τον ψηλό και νέο άντρα.
Τρελάθηκα, είναι αλήθεια. Μα πιότερο με τρέλανε που φλέρταρε με άντρα.
Ήμασταν μαζί από παιδιά σχεδόν μα ποτε δεν δέχτηκε πως είναι λεσβία σαν εμενα που το ήξερα από τότε που γεννήθηκα.
Μόνιμος μου έλεγε πως ήταν για μένα, αλλα αν ποτε και για οποιονδήποτε λόγο χωρίζαμε δεν θα συνευρισκόταν με άλλη γυναικα ξανά. Και κάθε που μου το έλεγε μαύρα φίδια οι σκέψεις μου γινόντουσαν, που δηλητήριο πότιζαν τα όνειρα μου.
Μα αμέσως μετά μου χαμογελούσε και χιλιάδων παιδιών τα ματια λαμπύριζαν, παίρνοντας ένα απροσδόκητο δώρο.
Εξ' αιτίας αυτού του χαμόγελου τα φίδια χάνονταν με μη ας και τα όνειρα γινόντουσαν ρόδινα ξανά.
Όμως όχι αυτή την φορα.
Όχι απόψε.
Την έβλεπα να γελάει μαζί του, να χορεύει μαζί του, να μιλάει μαζί του και ένιωθα σιγά σιγά να με ξεχνα.
Όμως δεν είπα τίποτα και μονο την παρακολουθούσα να κάνει τα όλα αυτά.
Μέχρι που με θυμήθηκε όταν πια σχεδόν ξημέρωσε και κουράστηκε.
Έτσι γυρίσαμε στο σπίτι και θα το άφηνα πίσω μου αν τυχόν το άφηνε και αυτή. Μα δεν το έκανε. Ήθελε να μου πει τις λεπτομέρειες των όσων γίνανε νωρίτερα στο bar.
Και δεν άντεξα.
Ειλικρινά δεν άντεξα να την ακούω.
Την ρώτησα μονο "γιατί" και μου αποκρίθηκε επειδή μ' αγαπούσε.
Μα το "σ' αγαπώ" αυτό δεν με πέταξε στον ουρανό κι ούτε χρωμάτισε τα σινεμά με τα χρώματα από γιασεμιά, όπως τόσο καιρό συνέβαινε.
Για αυτό αγκάλιασα δυνατά τον λαιμό της και σταμάτησα την roh του αίματος στο σώμα της.
Με αυτή την ζεστη αγκαλιά την κράτησα κοντά μου για πάντα, όπως μου υποσχόταν συνεχεια τόσα χρονια.
Και τώρα είναι διπλα μου στο κρεβάτι. Την κοιτάω που κοιμάται και είναι πιο όμορφη από ποτε.
Σε λίγο θα αποσπάσω τα κομμάτια που σώματος της και θα την τοποθετήσω σε μεγάλα βάζα με φορμόλη.
Θα μείνει για πάντα μαζί μου και για πάντα θα την αγαπώ και θα την προστατεύω.