Δευτέρα 20 Ιουνίου 2011

...αντί "αντίου"

Καθώς πια τίποτα δεν μου έμεινε, ούτε μια ανάμνηση να μου χαμογελάει χωρίς τα δόντια της να μου δείχνει, πήρα την πιο μεγάλη μου ανάσα και άφησα το κορμί μου να πέσει στα τεράστια κύματα των δακρύων που κρυφά πίσω από τα χέρια μου, χρόνια, έκλαιγα.
Έφτιαξα δικές μου λέξεις από αναμνήσεις άλλων, μήπως μπορέσω κάτι να διηγηθώ μα ποια η φωνή, φωνή δεν έχει. 
Πήρα και μερικά λουλούδια από τους τάφους των φίλων μου και μια κούνια από την παιδική χαρά τους.
Πήρα και λίγο χαρτί και ζωγράφισα έναν ήλιο να φωτίσει το σκοτάδι μου. 
Άνοιξα και ρωγμές στον τσιμεντένιο ορίζοντα λίγο φρέσκο αέρα να αναπνεύσω. 
Μάζεψα στιγμές που μου είχαν διηγηθεί. 
Γέλια, παιχνίδια, αλάνες, χώματα, ποδόσφαιρο, πέτρες, σκισμένα γόνατα, χτυπημένοι αγκώνες. 
Πήρα και τη φωνή της μάνας καθώς σουρούπώνε. 
Πήρα και τα λόγια του πατέρα το βράδυ στο κρεβάτι. 
Πήρα ακόμα και λίγο από τον φόβο στο σκοτάδι πριν τους πάρει ο ύπνος.
Πήρα και λίγο από τους τσακωμούς και τους έβαλα σε έναν υφασμάτινο τσουβάλι που έριξα στα ίδια κύματα. 
Ζήτησα και λίγη από την μυρωδιά όσων μεγάλωσαν σε κήπο ή έξω από την πόλη. 
Και κάποιες φορές προσπάθησα να πάρω και το χάδι εκείνο που το παιδί πρέπει να έχει και όχι το βρώμικο πίσω από τις κλειδωμένες πόρτες. 
Πήρα και λίγο από το φως που έμπαινε από τις δικές τους μισάνοιχτες πόρτες για να μη ξυπνάνε τα τέρατα κάτω από το κρεβάτι. 
Τα πήρα όλα αυτά και τα έκανα αναμνήσεις παιδικών χρόνων δικές μου, γιατί τώρα που η διαδρομή απ' την ταράτσα φτάνει στο τέλος δεν θέλω πια τις δικές μου να θυμάμαι. 






Δεν υπάρχουν σχόλια: