...μοναξιά...

Ο ήλιος λάμπει αυτή τη χειμωνιάτικη μέρα του Νοέμβρη.
Οι πολυσύχναστοι δρόμοι
σφύζουν από ανθρώπους που περπατούν άλλοι βιαστικοί και άλλοι αμέριμνοι.
Κάποιοι να κρατάνε τσάντες από αγορές
κάποιοι άλλοι έναν καφέ από τα everest.
Μέσα από πλαστικά ποτήρια
να ρουφάνε την πληρωτέα δροσιά που τους χαρίζει.

Ένα παιδί κοιτάει τον αντικατοπτρισμό του στην μεγάλη τζαμαρία ενός μαγαζιού στην τρίτη Σεπτεμβρίου.
Ένα ζευγάρι αγκαλιάζεται στην στάση της Στουρνάρι.
Το λεωφορείο που βρίσκομαι μέσα τρέχει το γνωστό του δρομολόγιο.
Το μισώ αυτό το δρομολόγιο,
μα συνεχίζω να το κάνω κάθε μέρα.
Κάθε μέρα πάνω κάτω την Πατησίων, τόσο κοντά στην Γώγου που πια φοβάμαι.
Οι πολυκατοικίες,
τα σπίτια,
οι επιγραφές...
όλα μένουν πίσω μου.

Μαζί με το λεωφορείο τρέχω κι εγώ.

Ένας άστεγος αλκοολικό κάθεται ακόμη στα σκαλάκια ενός εγκαταλελειμμένου σπιτιού.
Η επιγραφή "ζητείται πωλήτρια με πείρα" ακόμη την αναζητά.
Όμως τα προσπερνώ όλα και τα αφήνω πίσω μου κι αυτά.

Το λεωφορείο συνεχίζει να τρέχει.
Κάποια βλέμματα καρφώνονται πάνω μου.
Κάποιοι μιλάνε για μένα.

Μοναξιά... απελπιστική μοναξιά.
Όχι μονο για μένα.
Όχι μονο σε μένα.

Που και που εύχομαι να είχα την δύναμη να σηκωθώ και να τους ευχηθώ καλο μηνα.
Μα τους φοβάμαι.
Τους ντρέπομαι.
Ίσως επειδή δεν χαμογελάω πια.
Το λεωφορείο τρέχει ακόμη.

Το λεωφορείο τρέχει κι εγώ μένω στάσιμη σε αυτό.
Στην μονη θέση για να μην έρθω σε καμια επαφή με τους "άλλους".

Μοναξιά.
Είναι απέραντη, είναι μικρή.
Είναι άχρωμη, είναι χρωματιστή.
Είναι ανδρείκελο, είναι γυναικα.

Είμαι εδώ.. μα είμαι μονη.
Είμαι στην αγκαλιά σας.. μα είμαι μονη.
Είμαι εγώ που πίσω μου σας αφίσα και προχώρησα μονη.

1999