Καθισμένη σε ένα παγκάκι
με τον ουρανό να γεμίζει σύννεφα
πάνω από το κεφάλι της.
Μπρός στα ματια της
βλέπει τα τρόλεϋ να περνάνε
και τον κόσμο να μπαινοβγαίνει, άλλες φορες ήσυχοι
άλλες φορες γκρινιάζοντας
γιατί αυτοί που βιάζονται να μπούν τους φράζουν την έξοδο.
Ακουμπισμένη σε έναν τοίχο
με τα δάκρυα του ουρανού να την καθαρίζουν από την βρωμιά της,
ενώ ξένοι μικροπωλητές μαζεύουν βιαστικά
την πραμάτεια τους
βρίζοντας την άδικη τους μοίρα, που μια μέρα λιάστινη δεν έχουν δει.
Ξαπλωμένη στο χορτάρι
να μετράει τα άστρα για να κοιμηθεί
και να μουρμουρίζει στην άδικη φύση
που τα φύλλα πιο μεγάλα δεν έκανε, για να σκεπαστεί.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου