...παράνοια

Δεν πρόλαβα ούτε το τσιγάρο μου να τελείως όταν μου χτύπησε την πόρτα.
Είχε μακριά βελούδινα μαλλιά και μενεξεδένια αμυγδαλωτά ματια.
Τόσο όμορφη και αγρια μαζί.
Με τριγυρνούσε χρονια μα εγώ της αντιστεκόμουνα με μανία..
Δεν ήξερα τότε.
Δεν ήξερα πως μόλις την αντίκριζα θα της δινόμουνα άνευ ορων.
Αν το ήξερα δεν θα πάλευα όλα αυτά τα χρονια, ούτε θα της κρυβόμουν σαν παιδί.
Γιατί είναι όμορφη.
Καταραμένα όμορφη.
Με τριγυρνούσε χρονια, μα ποτε δεν είχε έρθει τόσο κοντά όσο ήρθε απόψε.
Και με κατάκτησε.
Την αγάπησα και γονάτισα μπροστά της.
Θα μπορούσα να κάνω τα πάντα για αυτή και το γνώριζε.
Δεν θέλει λόγια γλυκα και δώρα.
Το μονο που θέλει είναι να την ακούω.
Να την υπηρετώ.
Κι εγώ γονάτισα μπροστά της γιατί είναι όμορφη και με έχει κάνει δίκια της.
Δεν πρόλαβα ούτε το τσιγάρο μου να τελειώσω, όταν ήρθες παράνοια γλυκιά.