Στην K...

...που αγάπησα πολύ μα δεν κατάφερα να την πάρω από 'κει...

Σε θυμάμαι να φοράς ένα κόκκινο φουστάνι
και σαν φλόγα να χορεύεις γύρω μου
με τα χερια σου ψηλά να αγγίζεις το φεγγάρι
που πίστευες πως θα 'ρθει να σε σώσει από την γη.

Σε θυμάμαι με έναν ήλιο κρεμασμένο στον λαιμό σου
να προσπαθείς να δόσεις λίγο φως στην σκοτεινιά.

Ήξερες δεύτερη ζωή δεν είχες
μα έπαιζες μαζί της σαν παιδί
που δεν γνώριζε ποιος ήταν αυτός
που τα νήματα κινούσε της μαριονέτας,
και σε κανε να σηκώνεσαι από το νωχελικό σου ταξίδι.

Έκλεγες τα βραδια και παρακαλούσες
ο πόνος να φύγει να χαθεί
μα οι γονείς σου σπείρανε πικρα
και κανένας δεν βρέθηκε για εσένα εκεί.

Έκλεγες τα βραδια και παρακαλούσες
να φύγει το διαμάντι που φώτιζε την γη
να αναπνεύσεις σαν άνθρωπος για μια μέρα
και ύστερα ας πήγαινες πίσω να χαθείς.

Ορκιζόσουνα πως θα ξεκόψεις
μα δεν τράβαγε αλλιώς η ζωή
κι εγώ κοντά σου μα πάντα μακριά σου
δεν είχα την δύναμη να σε πάρω μαζί.

Ορκιζόσουνα πως θα ξεκόψεις
μα έπαιζες μαζί της σαν παιδί
και σαν μαριονέτα σου τράβαγε εκείνη το νήμα
να σηκώσεις το χέρι να χτυπήσεις ξανά.