...στον πατέρα μου,
που δεν πρόλαβα να του πω αυτά που ήθελα...
Ήρθα από το σκοτάδι
κρατώντας σε δειλά από το σακάκι μα τον ήλιο δεν άντεχα
κι επιβίωνα σε σκιες και δάκρυα.
Κλάματα παρακαλούσα
παλίρροια να γεννούν, πίσω να με γυρίσουν
μα, w νύχτα, στάλες να δροσιστώ μοναχα με κερνάς.
Με το ραγισμένο μου κορμί
στις σκιες με έκρυβα
μήπως από το φως σε δω
κι όλο δύναμη σε αγκαλιάσω.
Δυνατά όπως και τότε.
Ώ, νύχτα αλαβάστρινη
φέρε τον αγαπημένο μου
μια στιγμή
"συγγνώμη" να ζητήσω,
μια ανάσα
κοντά μου κράτησε τον.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου