Ωραία τα λέω,
μα πάντα ξεχνώ πως ήρθα από το σκοτάδι
να σε γνωρίσω και από του ηλιου έχασα
στην σκιά να βρω, την πιο φωτεινή,
την πιο ζωντανή και ξέγνοιαστη χαρά.
Ωραία τα λέω,
μα ποτε δεν θυμάμαι ποιος δρόμος
στο σταυροδρόμι είναι ο σωστός
και μένω εδώ, νύχτα και μέρα,
να περιμένω κάποιον να γυρίσει να κοιτάξει.
Μα τα φώτα των φαναριών, στα μεγάλα αυτοκίνητα
τύφλωσαν την σκοτεινιά μας.
Να δω, πια, δεν μπορώ
μα δεν παρεξηγώ που μες' στο όνειρο μπαίνεις
και ξεχνάς όπως ξεχάσαμε ωραία πως τα λέμε
και μια ζωή πάνω κάτω τον δρόμο τον λάθος παίρνουμε
και ας μικρύνει και πια κανέναν μας δεν χωράει.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου