Πέμπτη 31 Ιουλίου 2008

_Να Παρεκκλίνω Δεν M' Aφησα_

Τόση μοναξιά
μέσα στο σπίτι που γιόμιζε από ζωή.
Το σπίτι εκείνο που με ελπίδα και ιδρώτα
έχτισαν οι γονιοί μου
να μου αφήσουν κάτι να έχω
μην βρεθώ κι εγώ όπως εκείνo
ι μακριά από την πατρίδα.
Τόση πολύ λύπη
στο χαρούμενο παιδικό τραγούδι
που άφησα μισό
και ποτε να το μάθω, δεν κατάφερα.

Και τα χρονια πέρναγαν
σαν άδεια σακιά, από αγάπη
μα κι από μισος άδεια
που πέταξα στην λίμνη με τα ήρεμα νερά
μήπως τα ταράξω καταφέρω
κι αλλάξω αυτό που τόσο πολύ με βάραινε.

Nα κοιτάω τα ήρεμα νερά
όπως την ευθεία της ζωής μου.

Νηπιαγωγείο, σπίτι, σχολειό, σπίτι, πανεπιστήμιο, σπίτι, δουλειά, σπίτι.

Να παρεκκλίνω ακόμη δεν πρόλαβα
κι ας μετράω 7 σακιά στην λίμνη
ξεχασμένα, μον
άχα, στον βυθό
διπλωμένα με πέτρες.

Mην αναδυθούν,
μη τα προσέξω,
μη τα θυμηθώ.

Μα όλα τα θυμάμαι
τώρα που και το όγδοο σακί στην μέση έχει φτάσει
και ξέρω πως να το γιομίσω δεν θα προλάβω.

Να παρεκκλίνω δεν μ' άφησα
καθώς τον νιώθω να έρχεται σ
ιμά,
κι όλο πιο σ
ιμά
ενώ το σώμα μου πετάω στην φωτια.

1 σχόλιο:

Ανώνυμος είπε...

borei gia auton pou yrafeis na mh ta katafere na parekklinei, esu omws to ekanes k yurises meta ksana ekei pou h8eles kai oxi ekei pou sou leei to susthma na pas.