_Να Παρεκκλίνω Δεν M' Aφησα_

Τόση μοναξιά
μέσα στο σπίτι που γιόμιζε από ζωή.
Το σπίτι εκείνο που με ελπίδα και ιδρώτα
έχτισαν οι γονιοί μου
να μου αφήσουν κάτι να έχω
μην βρεθώ κι εγώ όπως εκείνoι μακριά από την πατρίδα.
Τόση πολύ λύπη
στο χαρούμενο παιδικό τραγούδι
που άφησα μισό
και ποτε να το μάθω, δεν κατάφερα.

Και τα χρονια πέρναγαν
σαν άδεια σακιά, από αγάπη
μα κι από μισος άδεια
που πέταξα στην λίμνη με τα ήρεμα νερά
μήπως τα ταράξω καταφέρω
κι αλλάξω αυτό που τόσο πολύ με βάραινε.

Nα κοιτάω τα ήρεμα νερά
όπως την ευθεία της ζωής μου.

Νηπιαγωγείο, σπίτι, σχολειό, σπίτι, πανεπιστήμιο, σπίτι, δουλειά, σπίτι.

Να παρεκκλίνω ακόμη δεν πρόλαβα
κι ας μετράω 7 σακιά στην λίμνη
ξεχασμένα, μονάχα, στον βυθό
διπλωμένα με πέτρες.

Mην αναδυθούν,
μη τα προσέξω,
μη τα θυμηθώ.

Μα όλα τα θυμάμαι
τώρα που και το όγδοο σακί στην μέση έχει φτάσει
και ξέρω πως να το γιομίσω δεν θα προλάβω.

Να παρεκκλίνω δεν μ' άφησα
καθώς τον νιώθω να έρχεται σιμά,
κι όλο πιο σιμά
ενώ το σώμα μου πετάω στην φωτια.