Θα είναι πρωί όταν ανάψω το φως,
το φως εκείνο που δεν χρειαζόμαστε γιατί ο ήλιος λάμπει
μα δεν γνωρίζουμε πως να του φανερωθούμε
αφού κρυβόμαστε από παιδιά μες στις σπηλιές.
Θα είναι νύχτα δύσκολη, όταν πιο εύκολα όλα τα δούμε
και τα παιδιά με τα κέρινα χέρια θα ανάψουν το φεγγάρι
που χρόνια σβηστό παρέμενε και βουβό
στο κλείσιμο του ουρανού, στην άκρη εκεί του δρόμου.
Την μέρα εκείνη θα ενδυθούμε τις παιδικές μας βόμβες
για να σταθούμε στης πολύβουης βουλής την πύλη
με τα φυτίλια να εξέχουν σαν παιχνιδιάρικα φίδια από τις τσέπες μας
που δεν τσιμπάνε, μα αρέσκοντε να τρομάζουν τους μεγάλους.
Γρήγoρα συμά μας θα μαζευτεί η αστυνομία
κι εμείς θα γελάμε δυνατά, μέχρι που θα πονέσουν οι κοιλιές μας
κι όταν πια, πεσμένοι κάτω από τα γέλια θα βρεθούμε
τρομαγμένοι, όλοι αυτοί οι εκπαιδευμένοι, θα μας ρίξουν .
Και καθώς οι σφαίρες τις σάρκες μας θα ξεσκίσουν
με το αίμα που θα χυθεί, τα φυτίλια θα ανάψουν.
Τι κι αν δεν ήτανε αληθινές όλοι πιστέψανε πως είναι.
Πιστέψανε τόσο δυνατά, ωστέ αληθινές να τις κάνουν.
Μήτε η μαμά, μήτε ο μπαμπάς για την καταστροφή θα μας μαλώσουν
γιατί μόνο παίζαμε εμείς με τις λαστιχιένες βόμβες
κι όλο πιο πολύ γελάμε δυνατά
κάνοντας τους μεγάλους, τους τρανούς, τους σωστούς να φοβούνται να μας χτυπάνε με σφαίρες.
Μα να μας ρίξουνε δεν κατάφερα,
μόνο οι ίδιοι ρίξανε την ψεύτικη πολύβουη βουλή.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου