καθρέφτης

Λησμονημένη μέθη
φέρε πίσω την αγαπημένη μου που έφυγε μια μέρα, νύχτα, σούρουπο
καθώς τα μαύρα της νύχια μπήχτηκαν στο δέρμα μου
ενώ προσπαθούσε μοναχα πίσω να γυρίσει, στους περασμένους καιρούς.

Τα πονεμένα χερια μου
ζητάνε μια στάλα ανθρωπιάς να δείξω -να σταματήσω-
λίγο την πένα και το μελάνι των πληγών μου
να σταματήσω να αγγίζω.

Μα ένα νυστέρι στα χερια κρατώ
και στέκομαι μπροστά στον παλιό μου καθρέφτη
που έχει σπάσει από τότε που τελευταία φορα γυμνή με είδε.