ένα ακόμα για εκείνη...

Σου γράφω δυο λέξεις, να τις προσθέσω σε αυτές που δεν σου είπα
τότε που τα συναισθήματα γέμισαν δάκρυα τα ματια
μα να βγούν επέτρεψα, όταν πια δεν σε κοιτούσα .

Ξέρεις, μπορεί να είναι αστείο,
αλλα αν ήξερα πως θα ήταν η τελευταία φορα που σε έβλεπα
θα στεκόμουν ακόμη εκεί.

Μπορεί σε κάποιους να φένεται αστείο
αλλά θα ήμουν ακόμα εκεί στον δρόμο,
στην τρίτη σεπτεμβρίου
κάτω από την ΑΚΤΟ.

Θα σε κράταγα από τα χερια να μη μου φύγεις,
γιατί εσύ δεν με κράτησες και να βρω τον δρόμο μου με άφησες.
Και τώρα πια σκέφτομαι και αναρωτιέμαι
αν πραγματικά άξιζε που πια θεωρούμε καλά και υγιείς.

Μα και ας περάσανε τα χρονια σε διακρίνω στα βλέμματα των περαστικών όταν με κοιτάνε
σε νιώθω στα αγγίγματα των φίλων όταν με αγκαλιάζουν
σε ακούω μέσα από τα τραγούδια που μου έμαθες να ακούω.

Ας περάσανε τα χρονια δεν πέρασα ούτε μια στιγμή χωρίς εσένα
και τώρα καταλαβαίνω αυτά που μου έλεγες, μα ήμουνα μικρή για να τα νιώσω.

Και τώρα φοράω τα ρούχα που μου έλεγες να φορέσω, αλλα δεν με βλέπεις
τώρα διαβάζω τα βιβλία που ήθελες να διαβάσουμε μαζί, αλλα δεν προλάβαμε
τώρα, κρατάω σφιχτά μέσα μου τις έννοιες που θα μου έδινες
τις ενοχες που γεμίζουν μαύρο χρώμα την ψυχή και δεν φεύγει.

Τώρα, κρατάω και τον πόνο.

Μα τα δάκρυα να κρατήσω άλλο δεν μπορώ, γιατί σκάβουν δρόμους.
Kαι νέες τρύπες σκάβουν, όσο τα ματια μου κλειστά κρατάω .

Τα χερια μου, κοίτα!, τρέμουν ακόμα
όπως τότε που να σε αγγίξω μπορούσα.
Τότε που τα χρώματα έπαιρνα και το δέρμα σου ζωγράφιζα
αιώνιε μοναδικέ καμβά μου, που με στοιχειώνεις πια,
καθώς τα σκουλήκια γεύτηκαν
ο,τι να γευτώ έχω πεθυμήσει πιότερο από κάθε τι άλλο στην άχαρη ζωή μου