Ήθελα πολλά να κάνω, είχα και άλλα τόσα μέσα στο μυαλό μου εδώ και καιρό μα το άγχος μου μήπως δεν μπορέσω να αποδώσω αυτό που πίστευα πως έπρεπε να δείξω με ρίξανε σε μια υπερεαλλιστική λούμπα που τελικά όχι μόνο δεν με εξέφραζε, αλλά καταπιεζόμουνα μέσα απ' αυτή.
Για αυτό και κάπως με άφησε, κάπως το άφησα και άρχισα να μασουλάω τα νύχια μου χαζεύοντας στο ιντερνετ αυτά που θα ήθελα να κάνω και εγώ.
Κατέβασα και πόσες σειρές και σε κάθε ωραία λόγια ή δυνατή σκηνή αναρωτιόμουνα γιατί το άφησα και αυτό να με αφήσει. Πάντα επειρεαζόμουνα από τους άλλους αλλά, ειδικά αρνητικά αλλά ποτέ δεν με πήγενε τόσο πολύ πίσω.
Είπαμε. Τέλειωσε και το LOST.
6 χρόνια ήταν μια σταθερά. Και για μιας τα ψυχάκια η οποιαδήποτε "σταθερά" είναι σημαντική.
Όπως και να 'χει και ας αφήσω τα αστεία. Ήμουνα σε αυτή τη λούμπα και όλα ήταν μαύρα. Μάλλον πάντα είναι μαύρα αλλά έστω αν έχω κάτι να ασχολούμαι για λίγο το ξεχνάω. Και τόσο καιρό δεν είχα και δεν το ξέχναγα.
Κάθισα αρκετές φορές μπροστά σε μια κόλλα αλλά τίποτα. Με πίεζα αλλά τα ίδια και τα ίδια. Μέχρι που μια μέρα σε ένα ακόμα συμβατικό σχέδιο κάποιου φοβισμένου προσώπου έβαλα -στο πλέξιγκλας που χρησιμοποιώ αντί παλέτας, διάφορα χρώματα και προσπάθησα να του αποδώσω τον φόβο με τα χρώματα αυτά στο πρόσωπο.
Όταν φοβάσαι πως οι άλλοι γνωρίζουν το μυστηκό σου, πιστεύεις πως το δείχνουν τα μάτια σου, η έκφρασή σου. Κάτι πάνω σου. Στο πρόσωπό σου. Για αυτό και εσύ δε μπορείς να το δεις.
Πως αποκονίζεται; Δεν ξέρεις. Αν ήξερες θα το έκρυβες και αυτό. Ίσως να είναι αυτά τα διαφορετικά χρώματα απ' ο,τι τα κλασικά των υπόλοιπων ανθρώπων που σε ξεχωρίζουν από εκείνους που είναι “καλά”.
Δεν απεικονίζουν συγκεκριμένα κάτι.
Δεν απεικονίζουν μόνο τον φόβο αλλά και την ντροπή, την ζήλεια, τις άσχημες σκέψεις, το βάρος στην ψυχή σου.
Απεικονίζουν τελικά όλα αυτά που θέλεις να κρύψεις και όχι το ίδιο το γεγονός που τα προκάλεσε.
Είχα καιρό να σχεδιάσω και να το ευχαριστηθώ έτσι. Να βγάλω από μέσα μου ένα “ουφ” καθώς τέλειωσα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου