...στιγμές αληθειας...σσσσσ....

Σταμάτησα να ζωγραφίζω
όταν τα χρώματα στάθηκαν εναντια μου και ρίξανε νέφτι στην παλιά μάσκα
που είχα ράψει πάνω στο δέρμα με χρυσές κλωστές και έντερα ζωντανών μωρών.
Μωρά που ζωγράφιζα σε καμβάδες φτιαγμένους από μαλλί και σπέρμα πρόστυχων παρθένων.
Τότε τα πινέλα φίλοι μου ήτανε και όχι εχθροί.
Τότε που ακούγανε τον κάθε πόνο και χαρά
χωρίς να ζητάνε ανταλλάγματα κανένα εκτος από νερό για να δροσίσουν τον πολύχρωμο ιδρώτα τους.
Ζωγράφιζα παλιά και η μάσκα έκρινε έννοιες όπως αλήθεια, πόνος, ρουφιανιά, κάγκελα.