δεν το προσπάθησα πολύ με την ομοιοκαταληξία απλά μου βγήκε έτσι, όπως μου βγαίνουν οι λέξεις.
ελπίζω να σας αρέσει k αυτή η προσπάθεια.
Γύρω ακούγονται φωνές ξεχασμένες
άνθρωποι που χάνονται στο άπειρο χθες
γυναίκες από σπέρμα κρεμασμένες
παιδιά που γεννήθηκαν ψυχές νεκρές.
Όλοι σου μιλάνε με νυχτωμένες σκέψεις
χρησιμοποιόντας λέξεις που δεν σ’ αρέσει να ακούς
ζητάς το όνειρο κάποιου να κλέψεις
γιατί να ονειρεύεσαι έμαθες απ’ τους νεκρούς.
Μόνο το μαύρο πετάει γύρω
με τον κόσμο να χαζεύει πεταλούδες χλωμές
πουτάνες που χάσανε της νύχτας το τζύρο
γυρνόντας στους δρόμους, από αγάπη νεκρές.
Ενώνεις τα χέρια σφιχτά μεταξύ τους
κανείς δεν υπάρχει να σε πάρει αγκαλιά
σηκώνεις ψηλά την γροθιά, στην ψυχή σου
και φωνάζεις πως ζωντανούς δεν βλέπεις πια.
Κουφάρια πεταλούδων πετάνε τριγύρω
τους βλέπεις καθώς τις χαζεύουν οι νεκροί
η σιωπή κυλάει το αίμα τους πίσω
μα η ψυχή τους δεν θα ξαναγυρίσει εκεί.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου