Έλειψα λίγο καιρό γιατί δεν έχω υπολογιστή στο σπίτι αλλά κατάφερα να βρω έναν για λίγες ώρες.
Όλο αυτό το διάστημα έχω αφιερωθεί στην συγγραφή μυθιστορημάτων, διηγημάτων όμως έψαξα τα κιτάπια μου και κάτι κατάφερα να βρω από παλιότερα ποιήματα που είχα σχεδόν ξεχάσει.
Έφτιαξε μια φωτιά
που την πέταξε στον ουρανό ψηλά
και όλοι την ονόμασαν «άστρο».
Γέμισε κι ένα μπουκάλι με αναμνήσεις
που το πέταξε και αυτό στον ουρανό
και ασημένιο φώτιζε σαν φεγγαρόφως.
Κάποια μέρα θέλησε να τα πιάσει
μα τόσα χρόνια δεν τα πρόσεχε
και πολλοί τα αγγίξανε με βία.
Όταν πήγε με τα χέρια της να τα πιάσει
εκείνα τρομαγμένα φύγανε μακριά.
Αναρωτήθηκε, θύμωσε για το φέρσιμό τους
και αποφάσισε να τα κλείσει τιμωρία σε κλουβιά,
βάθια μέσα στην γη να τα φυλακίσει
και οι άλλοι να τα ονομάσουνε «πυρήνα».
Μα αυτά μεγαλώσανε και θέλησαν να ξεφύγουν
στον ουρανό να φτάσουνε όπως κάνανε παιδιά
και τώρα πια που μεγάλοι είναι
να κρυφτούν καλύτερα ξέρουν από τους κακούς.
Και την μητέρα τους θα συγχωρήσουνε
που δεν πρόσεξε τα σημάδια της ντροπής στο κορμί τους πάνω.
3 σχόλια:
Σίγουρα βρίσκεις όμορφα πραγματάκια!
Συνέχισε να ψάχνεις στα κιτάπια κ (πάνω απ' όλα) να σκάβεις βαθιά στην ψυχή σου...
merzi my dear... kanw o,ti mporw. alloste den mou exoun minei k polla na diale3w istera apo mia krisi prin kana xrono pou peta3a o,ti ixa kratisei apo tote pou prot'arxisa.
καρφί στη ψυχή my friend
η αυτοκαταστροφή είναι δημιουργία
συντροφικούς χαιρετισμούς
Δημοσίευση σχολίου